Nog 363 dagen

Het kan toch snel gaan. Nog geen half jaar geleden waren er alleen wat ver-van-ons-bed-verhalen over problemen rondom Amerikaanse hypotheken. Vervolgens begonnen ineens de beurzen te dalen en gisteren vertelde iemand uit mijn nabije omgeving dat hij vanwege de economische malaise na negen jaar trouwe dienst zijn baan was verloren. Hoewel ik de economische situatie best nauwgezet volg, raakte dit persoonlijke voorval van één bekende me meer dan deze crisis met zijn wereldwijde impact tot nu toe gedaan had. Het werd ineens realiteit. Veel meer dan door de tv-beelden van grote hoeveelheden Amerikaanse huizen die te koop staan, krantenverhalen van banken die omvallen en beursgrafiekjes die consequent een lijn naar rechtsonder vertonen.

Miljoenen huizen te koop, Miljarden naar de banken, steunmaatregelen van meer dan een biljoen! Grote aantallen lijken indrukwekkend, maar zijn het niet, gemeten naar de indruk die één enkel persoon achter kan laten, die je na aan het hart ligt. Des te dichterbij de problemen komen, des te meer ze je raken. Als dat geen argument voor lokale politiek is dan weet ik het ook niet meer.

Meer dan ooit besef ik nu ook dat er actie gewenst is. Niet alleen op het Damrak en in het Torentje, ook in Stadskanaal zullen we ons bezig moeten gaan houden met de gevolgen van deze wereldwijde crisis. Het initiatief van twee PvdA-raadsleden om hier een miniconferentie over te beleggen op 13 maart aanstaande met vertegenwoordigers van belangrijke instellingen, werkgevers en politici in onze gemeente is dan ook toe te juichen.

De ChristenUnie denkt en werkt hierin graag mee. We staan dan ook voor:

Collegialiteit boven profileringsdrang

(en dat is alweer de derde reden om ChristenUnie te stemmen... voor de overige twee, zie de eerdere dagboekbijdragen)