Nog 270 dagen

Ik probeer nog steeds de uitslag van de verkiezingen van afgelopen woensdag te duiden. Eigenlijk al sinds 2001, het moment dat Fortuyn op kwam, zie je de trend dat veel mensen hun stem geven aan protestpartijen of partijen met ‘sterke leiders’. Het lijkt soms niet meer zo te draaien om de inhoud van wat er gezegd wordt, maar meer om het charisma van de persoon die de boodschap brengt. Mensen kozen Wilders, Fortuyn, een tijdje geleden Bos, en op dit moment schijnt ook Pechtold iemand te zijn die mensen aanspreekt. Wat de mensen verkondigen lijkt niet eens zo veel uit te maken.

Marijnissen is naar de achtergrond verdwenen, en dat lot lijkt nu ook de SP te treffen. Bos neemt regeringsverantwoordelijkheid en de populariteit van hem, en daarmee de PvdA, is tot een dieptepunt gedaald. Het blijkt vaak makkelijker om kritiek op beleid te leveren dan dat het is om beleid te verdedigen. Mensen onthouden sneller de negatieve dingen dan de positieve dingen.

De ChristenUnie heeft eigenlijk altijd het zelfde geluid, of de partij nu in de oppositie zit of regeringsverantwoordelijkheid draagt: Constructief Kritisch. Het is zinloos alleen maar de zaken te benoemen die verkeerd gaan, er dienen ook oplossingen te komen. Beestjes bij namen noemen is goed, maar dat is wat anders dan ze uitschelden of zelfs met stokken slaan.

ChristenUnie: Nieuwe oplossingen
Denkt graag mee