Nog 239 dagen

In Nederland maken veel mensen zich druk over inkomens. Niet alleen over dat van zichzelf, maar ook over dat van anderen. In een liedje van een jaar of tien geleden ging het over ‘de buurman’: “De grote vraag, die blijft altijd, waar betaald ‘ie nou zijn huur van?”

De laatste jaren ging het in chronologische volgorde over “Gouden handdrukken”, “Topinkomens”, “Monsterbonussen”, “Graaisalarissen”. Ik vermoed, dat naarmate de tijd vordert, de terminologie ook steeds negatiever zal worden. Om de één of andere reden wordt het weinig mensen gegund dat ze meer verdienen.

De norm voor salarissen in de (semi)publieke sector wordt tegenwoordig gelegd bij het salaris van onze premier. De laatste slachtoffers van het snijden in andermans salaris zijn de medewerkers van de publieke omroep. Toch ben ik het daar wel mee eens. Deze mensen worden betaald van belastinggeld. Als ze meer willen verdienen, dan zoeken ze maar een bedrijf op dat zijn geld niet van het rijk krijgt. Minister Plasterk wil een uitzondering maken voor een aantal exceptionele talenten. De ChristenUniewoordvoerder in de Tweede Kamer had daar hét antwoord op: onze ministerpresident dient toch ook een exceptioneel talent te hebben? Hij zou waarschijnlijk in het bedrijfsleven meer kunnen verdienen, maar hij kiest er dus niet voor om het bedrijfsleven in te gaan.

Gemeentebestuurders krijgen een vergoeding die afhankelijk is van het aantal inwoners van de gemeente. Als inwoner van een erg gemiddelde gemeente kan ik zeggen dat ik die sleutel niet helemaal terecht vind. Raadsleden van een kleine gemeente werken waarschijnlijk net zo hard als de raadsleden in een grote gemeente. Er zijn namelijk ook minder raadsleden naar mate het aantal inwoners kleiner is. Dat betekent dat het werk over minder mensen verdeeld kan worden. Er wordt vaak gezegd dat de vergoeding voor een raadslidmaatschap te weinig is om mensen te kunnen verleiden de politiek in te gaan. Dat vind ik geen heel sterk argument. Als het goed is doe je het niet (alleen) voor je geld, maar (vooral) vanuit sociale bewogenheid.

ChristenUnie: Redelijkheid