Nog 225 dagen

Vandaag exact veertig jaar geleden kregen mensen over de hele wereld beelden te zien van een figuur in een raar pak met een vissekomhelm die wat rondhopte op een grote stofbult. Er was voor het eerst iemand op de maan aan het wandelen. Een kleine stap voor een mens maar een grote sprong voor de mensheid, aldus de jonge Amerikaan die de hoofdrol speelde op deze veel bekeken en nog altijd besproken dag in de geschiedenis.

Ik hoorde van mensen die niet geloofden, of dat nog steeds niet doen, dat het werkelijk heeft plaats gevonden. Een sterk staaltje Hollywooddrama. Ik zou niet weten waarom dat nodig zou zijn, want om kijkcijfers werd in die tijd vast nog niet zo hard gestreden als tegenwoordig. Nutteloze, platte en schokkerende televisie was nog niet zo veel aan de orde.

Wat ik ook nooit zo goed begrepen heb is het nut van de ruimtevaart. Allicht dat ze ons dingen kunnen vertellen en leren over wat er buiten deze aarde is, maar om daarvoor miljarden te verspelen en mensenlevens op het spel te zetten gaat toch wat ver naar mijn idee. Ik heb er altijd een beetje een ‘Toren van Babel’gevoel bij. “Hubris” zoals de oude Grieken het zouden noemen. Tekens van de overmoedige mens. Er is nooit een geheim van gemaakt dat de ruimtevaart in beginsel een prestigestrijd was. De Russen hadden de eerste mens in de ruimte, de Amerikanen de eerste man op de maan... De Koreanen proberen nu mee te gaan doen. De ruimtevaart als een nieuwe poging om God de loef af te steken. Niet dat dat kan natuurlijk...

ChristenUnie: Helpende handen