Nog 160 dagen

Volgens de overlevering praten Nederlanders veel over het weer. Het is typisch een onderwerp dat de mens bezig houdt omdat ze er totaal geen grip op hebben. Het komt zoals het komt. Het enige verschil met eerder is dat tegenwoordig vantevoren redelijk duidelijk is hoe het weer er uit gaat zien. De afgelopen maanden zijn we gezegend met geweldig weer. Het loopt al tegen het einde van september en nog loop en leef je plezierig buiten. Als ik mij goed herinner hebben we deze zomer één weekje erg veel regen gehad en sindsdien aangename temperaturen met weinig te hete dagen. Een mooie zomer, en de nazomer mag er ook wezen. Vandaag is voor het eerst dat voor de avond de tuindeur al dichtgaat.

Het voordeel van een onderwerp als het weer is dat iedereen er mee te maken krijgt en er dus ook een mening over kan uiten: “Bij ons was het wel de hele tijd droog”, of: “het was nog niet zo veel sneeuw als in ’82, toen ging ‘t pas snel”. Het is dus een dankbaar onderwerp om een gesprek over te beginnen, omdat de gesprekspartner altijd mee zal kunnen gaan in het gesprek.

In de politiek heb ik soms het idee dat, hoewel je het over het zelfde onderwerp hebt, mensen maar niet willen begrijpen wat je zegt. Alsof je op een heel ander level zit te praten. Dit gebeurt met name op principiële onderwerpen. De ChristenUnie wil bijvoorbeeld graag dat de zondagsrust gehandhaafd wordt. We willen voorkomen dat werknemers van of door de gemeente verplicht worden om op zondag te gaan werken. Als reactie op een pleidooi komt vanuit a-religieuze hoek vaak een kreet in de richting “wij verbieden u toch ook niets, houdt u zich maar aan uw zondagsrust, maar laat aan ons de mogelijkheid om zelf onze keuzes te maken.” Het muntje valt maar niet dat we het niet voor ons zelf willen doen.

Alsof je een gesprekje opent met “ik hoop dat het mooi weer blijft” en als reactie krijgt “ik hoop ook dat er hagel komt!”.

ChristenUnie: Tot de kern doordringen