Nog 139 dagen

Tegenwoordig moet alles duurzaam. Het is echt een politiek modewoord. Er komt bijna geen beleidsnota voorbij of er wordt betoogd dat de oplossing duurzaam is, of dat duurzaamheid hoog in het vaandel staat. Met name sinds de film van Al Gore was er ineens het besef bij veel mensen dat we anders met dingen om moesten gaan. De ChristenUnie sprak al jaren over rentmeesterschap en vond ineens veel medestanders in het bewust omgaan met de schepping en de natuur. Ik hoop dat duurzaamheid een blijvend aandachtspunt blijft, maar ik heb er een hard hoofd in.

Een aantal jaren geleden kon je niet om de term ‘integraal’ heen, leek het. Elk onderwerp moest gecombineerd worden met een ander en in een totaal-idee passen. “Sport moet een integraal onderdeel worden van elk beleidsonderwerp” heb ik een PvdA-collega aan het begin van de periode horen zeggen. Het is mij nog een raadsel hoe hij sport wilde combineren met bijvoorbeeld groenonderhoud, maar dat terzijde. Integraal dit, integraal dat... Tegenwoordig kom je de term nog maar mondjesmaat tegen, hoewel het belang van logisch in elkaar passend beleid er niet minder op is geworden.

Ik vraag me af wat het volgende politieke mode-woord gaat worden. Ik hoop een beetje op liefde, blijdschap, vrede, goedheid, trouw, lankmoedigheid of zelfbeheersing. Alhoewel, dat zijn natuurlijk geen mode-begrippen. Ze zouden duurzaam moeten zijn.

ChristenUnie: Een duurzaam karakter