Nog 63 dagen / 9 weken

We zijn toch een raar volkje. Zo snel de temperatuur maar iets in de richting van nul beweegt komen de eerste verhalen over elfstedentochten weer boven. Het vriest twee dagen en het is zo goed als zeker dat ‘de tocht der tochten’ verreden wordt. “Tocht der Tochten? Beter isoleren!”, aldus een geniaal gedichtje van Jan J. Pieterse. Dit jaar is de stemming al iets extra opgestuwd door de verfilming van de editie van 1963.

Het moet gezegd. In mijn leven heb ik slechts één elfstedentocht ‘bewust’ mee gemaakt. Ik kan me herinneren dat ik die hele dag begin januari 1997 voor de televisie heb gehangen. Voornamelijk om er achter te komen dat het gewoon 6 uur lang schaatsen kijken, van voornamelijk onbekende semi-prof-sporters langs winderige weilandjes in Friesland betekende.

Het heeft ook wel iets heroïsch. 200 kilometer ploeteren, veelal door barre omstandigheden. Juist doordat het zo weinig voorkomt heeft het gebeuren nog extra cachet. Datzelfde geldt eigenlijk voor de Olympische Spelen die slechts één keer in de vier jaar gehouden worden, en WK’s voetbal.

Wat jammer dat over zaken die ook zo weinig voorkomen, maar veel belangrijker zijn, veel minder enthousiasme bestaat. Wat jammer dat dit volkje niet net zo enthousiast toeleeft naar de gemeenteraadsverkiezingen. Dat er toegeleefd wordt naar het plakken van de posters achter de ramen. Naar die éne dag, waarop heel Nederland erop uitgaat om zijn eigen lot en dat van alle andere personen in zijn gemeente te sturen. Om daar ’s avonds vol spanning de uitslag van af te wachten. Wat jammer.

ChristenUnie: Toegewijd