Nog 35 dagen / 5 weken

Onze vice-premier Rouvoet zwengelt een maatschappelijke discussie aan over ons welvaartsbegrip. Die is nu eigenlijk uitsluitend gestoeld op het Bruto Nationaal Product. Welvaart is daardoor feitelijk een puur financieel gegeven. Rouvoet wil graag dat er ook waarden als “duurzaamheid”, “rentmeesterschap” en “soberheid” in dit economische begrip worden ‘meeberekend’.

Er valt heel wat voor te zeggen. Uiteraard moeten er vergelijkende waarden tussen landen, regio’s… en gemeente gemaakt kunnen worden, daarbij is Rouvoets suggestie een hele goede. Maar misschien is de idealisering van ‘financiële welvaart’ an sich wel wat er fout gaat.

Afgelopen week zag ik ergens op televisie de enquêtevraag voorbijkomen aan kinderen, wat ze liever zouden willen: ouders die er nooit zijn, maar wel veel geld hebben, of ouders die er vaker zijn maar wat minder bemiddeld zijn. Uiteraard (en gelukkig) koos een ruime meerderheid voor ouders die wat vaker thuis zijn.

Het gevaar is om economische welvaart gelijk te stellen aan geluk. De kinderen hebben dat soms meer door dan de ouders vermoed ik. Sommige dingen zijn onbetaalbaar, zo klonk het in een reclamespotje niet zo lang geleden. Een waarheid als een koe.

Rijkdom is geen garantie voor geluk en geestelijke rijkdom. Net als dat armoede geen garantie is voor een ongelukkig leven. De kans erop lijkt wel groter te worden, omdat sociale netwerken kleiner blijken te worden rondom een financieel kwetsbaar persoon. Een goede reden om armoede op alle mogelijke manieren te bestrijden. Maar ook om rijken op hun verantwoordelijkheid te wijzen, onder andere wat betreft de begrippen die Rouvoet naar voren brengt.

ChristenUnie: trekt de kar