Nog 351 dagen

Zonet werd ik wakker met het NOS-nieuws dat er weer onlusten zijn in Sierra Leone, nu naar aanleiding van lokale verkiezingen. Ik heb Sierra Leone altijd een warm hart toegedragen en ben er met kerst nog geweest. Het land heeft een decennium lang te maken gehad met de verschrikkingen van een gruwelijke burgeroorlog die een paar jaren geleden tot een eind leken te zijn gekomen. Het land heeft echter een probleem, juist waar je hem het minst verwacht: Haar grote rijkdom. De grond zit vol met diamanten, bauxiet en titanium. Dat soort rijkdommen schijnt mensen altijd tot de meest erge dingen in staat te brengen. De gewone burgers – die nota bene ook nog in grote armoede blijven leven, omdat niemand in staat bijkt die rijkdom te delen - blijken daar altijd het slachtoffer van.

Gisteravond heeft de raad in een bijzondere bijeenkomst gesproken over de crisis. Door één fractie werd meteen met een vinger gewezen: de hebzucht. Dat is een grote oorzaak van de huidige financiële crisis, waar de hele wereld, en met name de mensen die het al moeilijk hebben, onder te lijden hebben. Maar laten we eerlijk zijn: wie van ons zou een baan met meer salaris of een bonus weigeren in het belang van de totale gemeenschap?

Laatst hoorde ik in een preek iemand uitleggen dat ‘mammon’ (‘de god van het geld’) en ‘amen’ van dezelfde woordstam komen. Die iets betekent in de trend van ‘Ik vertrouw er op’. Zo lang mensen hun vertrouwen blijven stellen op de Mammon, op hun financiële zekerheid, zal altijd het verlangen blijven bestaan er meer van te verzamelen. Mensen blijken door de geschiedenis heen zichzelf altijd erg slecht in toom te kunnen houden. Blijkens wat er nu weer in Sierra Leone gebeurt, blijkens de financiële crisis. Als de zekerheid niet zo zeker blijkt komen de problemen. Als politici zijn we nu eigenlijk alleen maar bezig met het ruimen van de brokken, met symptoombestrijding. Het échte probleem is namelijk niet financieel...

De ChristenUnie erkent wat echt belangrijk is.