Nog 34 dagen

Tijdens het schrijven van dit blog bevind ik mij in een continue zoektocht naar de juiste toon. Schrijflessen schrijven voor dat je altijd je teksten afstemd op publiek, middel en doel. De laatste twee zijn in dit dagboek wel redelijk duidelijk. Het publiek blijkt zich echter steeds te verbreden. Ik begon met het idee dat het vooral voor de ChristenUnie-achterban leuk was om te lezen en schreef met name daarvoor, en ook deels om voor mezelf over een jaar of tien een leuk naslagwerk te hebben. Het blijkt echter dat ook aspirant-kiezers en mensen van andere partijen dit blog weten te vinden.

Het is moeilijk om de verscheidenheid weer te geven tussen de partijen (Waarom moeten mensen ChristenUnie stemmen en niet één van de andere partijen) en tegelijkertijd de andere partijen niet zover van je af te duwen, dat het samenwerken moeilijk wordt. Uiteindelijk zal de ChristenUnie nooit een absolute meerderheid krijgen (tenzij Mussel een zelfstandige gemeente wordt  ) en om steun voor voorstellen te krijgen of later, na 3 maart bijvoorbeeld, mee te kunnen doen in een coalitie moet ik ook niet mensen tegen mij of de ChristenUnie in het harnas jagen.

Bij teruglezen merkte ik dat mijn toon zich verhardde de afgelopen weken. Een reden hiervoor is dat ik mij soms erger aan erg eenzijdige berichtgeving – zoals bijvoorbeeld in de Nieuwsbode gisteren over het SPW verhaal. Dan kan ik niet goed hebben dat er weinig oog is voor het genuanceerde of het minderheidsstandpunt. Een reden kan ook zijn dat ik mij machteloos voel dat rare acties en standpunten van andere partijen totaal voorbijgaan aan de burgers, die vervolgens doodleuk hun stem aan dergelijke partijen geven. Een partij meldt vandaag bijvoorbeeld in de krant dat het politiebureau in het weekend open moet voor aangiften. Leuk idee, maar daar gaat de gemeenteraad helemaal niet over!

Het blijkt dat grote schreeuwers de meeste aandacht krijgen. Men moet echter wel steeds harder gaan schreeuwen om die aandacht vast te houden. De ChristenUnie is normaal gesproken geen partij van grote woorden en zware krachttermen. Een goed voorbeeld hiervan is het hele gebeuren rond het rapport Davids, waarbij zowel Rouvoet als Slob keurig afwachten, met de coalitiegenoten in gesprek gingen en niet voor de camera’s allerlei dingen gingen roepen om zaken op scherp te stellen.

C’est la ton qui fait la musique - het is de toon die de muziek maakt. Ook in dit blog. De ChristenUnie wil geen partij van dissonanten zijn, maar van harmonie.

ChristenUnie: aardig en eerlijk