De tribune zat overvol, een grote groep schoolkinderen van de Gabriël Dam, mensen van vluchtelingenwerk en veel vrienden en bekenden van het gezin bevolkten het gemeentehuis. Het is lang geleden dat de raad voor het laatst zoveel publiek wist te trekken. De raad bleek onder de indruk, stelde geen kritische vragen, en de burgemeester liet ongebruikelijk veel toe: niet eerder in de jaren dat ik de raad volg stemde hij in met applaus voor insprekers en fotografie zonder dat uitdrukkelijk te vermelden.

De PvdA, niet wars van de nodige incidentenpolitiek de laatste tijd, bleek het te behagen over het onderwerp dat al op de agenda stond nog vragen in te dienen voor het vragenuur. Totaal overbodig want een korte email richting de griffie of de brief ook uitgebreider behandeld zou kunnen worden zou genoeg zijn geweest. Hiermee echter was weer de nodige publiciteit binnen en daags na de vergadering viel dan ook weer te lezen dat met name de PvdA zich in had gezet voor deze zaak.

Het is mijns inziens een bijzondere gang van zaken dat de gemeenteraad in de openbaarheid debatteert over de omstandigheden van één gezin, waarvan de naam en zelfs het adres publiekelijk genoemd werden. Als gemeenteraad hebben we de taak om te besturen op hoofdlijnen. Daarbij hoort niet dat we de burgemeester voor gaan kauwen hoe hij de uitvoering vorm zou moeten geven. Al lang geleden hebben we vastgesteld dat gezinnen met kinderen niet op straat zouden mogen komen te staan. (Dit is een generale uitspraak, een hoofdlijn.) Mocht dit toch dreigen te gebeuren dan hebben we noodvoorzieningen, die door de gemeente worden gesubsidieerd. Allereerst Stichting de Stoep binnen onze gemeentegrenzen en mocht die vol raken dan een overloopvoorziening in Groningen: Stichting Inlia. Dit had en heeft de instemming van de volledige raad. Gisteravond leek iedereen dat even vergeten.

De ChristenUnie heeft altijd aangedrongen op ruimhartigheid, maar kreeg daar wel eens het verwijt bij dat de randen van de wet werden opgezocht. Bij dit soort individuele zaken proberen wij eerst de burgemeester als portefeuillehouder buiten de openbaarheid om te bewegen nog een stapje extra te zetten en zo veel mogelijk in het werk te stellen om een dergelijk gezin tegemoet te komen. Een gevaar dat schuilt in dergelijke openbare vertoningen en de grote aandacht is dat het gezin het idee zou kunnen krijgen dat het de procedure ook maar enigszins positief zou beïnvloeden. Met andere woorden: dat er valse hoop gegeven wordt dat het gezin sowieso in Nederland zou mogen blijven. Onbegrip zal ons deel zijn als over enkele maanden mocht blijken dat het gezin toch uitgezet zal moeten worden. Gelukkig leken de meeste fracties en insprekers daarin wel redelijk: de gemeenteraad heeft verder geen enkele invloed op de procedure, enkel op de plek waar ze tijdens de procedure mogen verblijven. Dat laatste viel positief uit voor het gezin. De burgemeester gaf aan in gesprek te gaan met de nieuwe advocaat over de procedure en met de staatssecretaris en de IND om snel uitsluitsel te geven. Tot er een oordeel is mag het gezin in Stadskanaal blijven en krijgen ze de medische ondersteuning die nodig is. Bijna iedereen tevreden: het gezin, de maatschappelijke organisaties, de PvdA. De enige verliezer was het dualisme...

Johan Hamster