Nog 135 dagen

Vrouw vond boer. Boer had bedrijf. Vrouw ging bij boer op het bedrijf wonen. Vrouw was vriendin van mijn vrouw. Zo kon het gebeuren dat we gisteren richting Twenteland reden om het bedrijf, de boer en zijn vrouw te bezoeken en ik niet veel later tot mijn enkels in de koeienmest stond. Gelukkig met laarzen aan.

Het is een beste verantwoordelijkheid om een dergelijk bedrijf te leiden en te bemannen. 50 melkkoeien en een serie kalveren die dagelijks verzorging nodig hebben en de wens om dat aantal naar 70 of 80 te laten groeien. Ik vind het knap als een jong persoon besluit een onderneming over te nemen en er zijn eigen draai aan probeert te geven. Hij neemt het over, heeft een droom en investeert daarin, emotioneel en financieel. Ik heb maar een klein gedeelte meegemaakt van die zorg, maar genoeg om te zien dat het hard werken is. Helemaal als je bedenkt hoe de melkprijzen er tegenwoordig voor staan.

Het bijzondere aan zijn verhaal is het continue gevecht met lokale overheid om zijn bedrijf te kunnen laten bestaan. Stapels wetgeving en lokale regelgeving maken het tegenwoordig voor de gemiddelde agrariër niet gemakkelijk om te bestaan. Terwijl die regelgeving er toch met name op gericht zou moeten zijn de mensheid, en dus ook de agrariër te dienen. Ik begrijp dat er regels nodig zijn om de samenleving mogelijk te maken, om dierenwelzijn zeker te stellen, om het milieu te sparen, maar wat ik gister allemaal zag ging wel heel erg ver. De ChristenUnie profileert zich graag als een groene partij. Een beetje boerenverstand kan daarbij soms ook geen kwaad.

ChristenUnie: pleit voor boerenverstand